Mijn vriendin M. heeft Hong Kong inmiddels verlaten (de verraadster!), maar niet voordat ze mij een keer meenam naar haar yogaschool voor een proefles. In Hong Kong doen heel veel vrouwen, en zelfs ook wat mannen, aan yoga. En er wordt niet op de sportschool een uurtje per week halfslachtig ‘erbij’ geyogaad. Nee, hier draaien complete bedrijven, zeven dagen per week, zestien uur per dag, tientallen verschillende yogaklassen.
De proefles beviel wel. De Indiase leraar vertelde dat deze klas (Gentle Yoga) goed was voor… ehm… nou ja, eigenlijk alles waar je maar last van kan hebben. En als je nergens last van had, dan was het ook goed, want dan zou je dankzij deze oefeningen nergens last van krijgen. Een hele geruststelling. Verder zei hij grappige dingen als “you caaan holdd up your kneees if this hurts your loier baaak” en “bding your laaag to the friend”.
Na de proefles moest ik de verkoopmedewerker van de yogaschool van me afmeppen om het pand te kunnen verlaten. Hij zwaaide wild met het lesrooster en probeerde me duidelijk te maken hoeveel baat ik zou hebben bij de keuze uit tachtig verschillende soorten yoga. “In restaurant, you also want many choices, right?!” riep hij dwingend. “Actually… maybe not really” antwoordde ik bijdehand, want ik dacht aan Herman den Blijker. “Many choices, not good. Means not all ingredients are fresh!” Aan de glazige blik van de jongen zag ik dat zijn eigen restaurant- / yogaschoolmetafoor hem nu te boven ging, dus ik verduidelijkte: “I want one kind of yoga. More easy! Or somebody choose for me. I always hate choosing, too difficult.” Dit was trouwens geen smoesje. Ik krijg al last van keuzestress bij het bekijken van de bioscoopagenda van vorige week. De verkoper vond me duidelijk heel raar, maar dat gaf niets, want ik vond hem ook raar. Hij zei streng dat ik een jaarabonnement moest afsluiten, en dat hij, naar oud Hongkongs gebruik, “only today, crrrrazy promotion!” kon aanbieden. Ja ja. Ik besloot, naar oud Hollands gebruik, er nog een weekje over na te denken.
Dat weekje ging ik naar Taiwan, en in het vliegtuig las ik toevallig (of misschien niet zo toevallig, misschien was het ‘karma’) Eat, Pray, Love van Elizabeth Gilbert. Alhoewel ik grote delen in het Praygedeelte een beetje zweverig vond, raakte ik toch tamelijk in de ban van het boek. En bij mij betekent dat: de hoofdpersoon is vanaf nu mijn idool, of toepasselijker, mijn goeroe! Waarin zou ik haar eens volgen? In ieder geval niet in scheiden, wéér een nieuwe taal leren, zoveel pasta eten dat ik twaalf kilo aankom, elke dag twee uur mediteren en een Braziliaanse minnaar nemen. Bleef over: schrijven (check!) en yoga.
Dus nu zit ik op yoga. De jongen van verkoop is blij en ik heb spierpijnen op plekken waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Daarbij is het echt heel fijn om even alleen maar te denken aan de krakeling waarin je je lichaam dwingt. Soms krijg je zelfs dertig seconden om te liggen nietsen! Dan telt leraar af. “Twàànty sacondds!”….(ik denk bij mezelf: ontspan, ontspan, ontspan)… “Tààn sacondds!”…. (ik: ontspan, ONTSPAN, SCHIET OP! ONTSPAN!!!!)…. Precies wat je in een drukke, gestresste stad als Hong Kong nodig hebt: op commando heerlijk een halve minuut ontspannen. Maar geen seconde langer. Want er moeten nog wel 79 andere lessen gevolgd worden.
Joy-Gin!
Wytske
NB De oplettende lezer zal opvallen dat mijn conversatie met de verkoopmedewerker van de yogaschool gevoerd is in Hong Kong English. Deze taal, die ik inmiddels vloeiend spreek, vertoont enige gelijkenis met het Engels. De zinnen zijn echter korter, meestal vallen enkele werkwoorden of onderwerpen weg en “no” wordt standaard vervangen door “actually…”