Mijn aanval van nieuw-feminisme was echter maar van korte duur. Toen het hier in Hong Kong begon op te warmen en de hemdjes uit de kast kwamen, zag ik ineens wel wat in permanent hair removaldoor lasertechniek: voor altijd van het gedoe af, heerlijk! Opgedrongen schoonheidsideaal versus principes: 1-0.
Ondanks de waarschuwende woorden van mijn vriendin D., die (al jaren) beweert dat okselhaar een come back gaat maken, spoedde ik mij naar een laserkliniek alwaar ik mij ook nog een haarvrij bikinilijntje liet aansmeren.
De behandeling die ik vervolgens onderging, en waarvan er nog vijf in mijn agenda staan, was nogal een aparte ervaring. Oksels waren geen probleem, want een oksel is een oksel (dat klinkt best viesongerept). Bikinilijn was een ander verhaal, want hier moest mijn toekomstige ‘coupe’ eerst door mijzelf worden goedgekeurd.
Stel je de volgende situatie voor: Je ligt op een tafel met een papieren onderbroekje aan. Twee verpleegstertjes knippen het broekje kapot (hé, dit lijkt wel het begin van een porno-film!) en tekenen met een wit potloodje de toekomstige haargrens op je onderlichaam. Ondertussen babbelen ze driftig in het Kantonees. Oh, toppunt van ongemakkelijkheid! Maar het werd toch nog erger… Vervolgens lieten ze me namelijk ter goedkeuring het resultaat van hun grafische kwaliteiten zien en ik schrok me wild. Heb ik straks nog maar zo weinig over? Nee zeg, dat wil ik niet hoor, ik ben toch geen pornoster?! “So you want more hair?”, vroegen ze beschuldigend en vol ongeloof. En terwijl ze verder gingen met tekenen klonk hun Kantonees nog veel driftiger en scheller…
Maar eenmaal bijgekomen van de schrik dacht ik blij: “Zie je, ik ben heus wel feministisch: I want more hair!” Opgedrongen schoonheidsideaal versus principes: 1-1.
Joy-Gin!