Aziatische vrouwen zijn over het algemeen klein en slank. Of beter gezegd: héél klein en héél slank. In Nederland was ik nooit* gefrustreerd over mijn figuur, maar ik moet zeggen dat hier zelfs het allerkleinste, sluimerende figuur-complexje wordt aangewakkerd. Naast al die mini-vrouwtjes voel ik me een lompe reuzin! Het contrast is gewoon te groot. En dreigt nog groter te worden vanwege dichtslibgevaar.
Daarom ga ik vier keer per week naar de sportschool. Sommige mensen vinden dat vaak (de reactie van mijn zus: “tering Jantje!”). Maar ik geloof dat vier keer per week 40 minuutjes zweten maar nèt genoeg is, om in de metro op het stoeltje tussen twee Chineze vrouwtjes te blijven passen! Want verder beweeg ik praktisch niet. Ik ben een groot voorstander van natuurlijk bewegen en hield in Nederland graag briljante betogen over hoe onzinnig sporten is. Maar ja, deze levenshouding was daar makkelijk vol te houden. Ik liep minimaal vier keer per week naar het station en na een stukje treinen, fietste ik een flink eind naar mijn werk en ‘s middags weer terug. Dat was bij elkaar al minstens vier uur lichaamsbeweging per week, helemaal vanzelf! Maar nu werk ik achter de computer en om op mijn werk te komen moet ik in een taxi stappen. Daar verbrand je niet echt veel calorieën mee, helaas. De sportschool is dus een noodzakelijk kwaad geworden.
En al sport ik me suf, ik blijf natuurlijk relatief gigantisch en ik weet zeker dat de mensen hier dat ook vinden… Laatst ging ik een bikini kopen. Altijd een netelige expeditie! In Nederland zou ik eerst een M passen. Maar om mezelf te behoeden voor het genante rollade-efect in de toch al zo confronterende kleedhokjesspiegel, nam ik een L én een XL mee naar de kleedkamer. Voor ik het hokje instapte bekeek het ienieminie-winkelmeisje me eens kritisch en pakte de L weer af. “You try the extra large!” riep ze streng. Kennelijk sprak mijn verbouwereerde hoofd boekdelen, want ze zei er snel wat vriendelijker achteraan “Asian sizes, very different, Asian women very small”. En, een beetje verontschuldigend, “… maybe too small”. Dat vond ik wel weer heel lief van haar. De gezonde, Hollandse meiden die er ‘gewoon’ net zo uitzien als ik, mis ik soms wel. Maar het moet gezegd worden: die kleine vrouwtjes kunnen wel heel schattig zijn! Toen het strenge verkoopstertje me vervolgens bij het afrekenen waarschuwde dat ik de bikini toch vooral “up side down” moest wassen, had ze mijn hartje helemaal gestolen.
Joy-Gin!
Wytske
* dit is natuurlijk een vuige leugen!