Iedereen heeft het nu wel over Zwarte Piet, maar die Sinterklaas, daar hoor je niemand over! Daarom zal ik eens een boekje over hem open doen.
Het was het jaer onzes Heeren 1982, en Sint bracht een bezoek aan onze school. Even voor de beeldvorming: ik was een vrij bescheiden kind, en mijn lagereschoolleven kenmerkte zich door middelmatigheid. Ik ben linkshandig, dat was dan wel een beetje speciaal, maar ik presteerde gemiddeld, haalde (nog!) geen rottigheid uit en vond datgene leuk wat al mijn vriendinnen leuk vonden: paarden en tekenen. In combinatie met de milde dwangmatigheid die wel meer kinderen eigen is, resulteerde deze voorkeuren in een heel concrete taak: ik moest van mezelf honderd paarden tekenen in één kunstwerk. De opzet was als volgt: een heleboel paarden renden over aan elkaar geplakte landscape A4-tjes, en aan kop van de kudde, op een rots, stond een grote hengst die hinnikte naar zijn volk. Een beetje zoals The Lion King! Ik was mijn tijd ver vooruit… Hoe dan ook, in de tijd dat Sinterklaas bij ons op bezoek kwam, besteedde ik alle pauzes aan mijn creatie. Terwijl de andere kinderen op het schoolplein over elkaar heen buitelden en zittend (tja…) op skateboards rondraceden, zat ik binnen eindeloos paarden te tekenen, in te kleuren met viltstift en te tellen.
Goed, die 5 december kwam Sint binnen in ons lokaal en we waren allemaal best een beetje nerveus! Een paar kinderen werden, een voor een, naar voren geroepen. Sint keek dan in zijn Grote Boek en had een klein gesprekje met het klasgenootje in kwestie. Niet iedereen zou aan de beurt komen, want Sint moest natuurlijk nog véél meer klaslokalen langs die dag, en ik weet nog goed hoe verbaasd en bang en blij ik was toen hij mijn naam riep! Ik mocht bij hem op schoot komen zitten. Na wat beleefdheden over en weer (altijd een beetje ongemakkelijk als je bij iemand op schoot zit), wierp hij een blik in zijn boek en zei: “Zooooo, Wytske, ik heb gehoord….. dat jij heel goed….. kan tekenen…..” Mijn hartje zwol! Sinterklaas had gehoord van mijn talent! Misschien wist hij zelfs van de honderd paarden! Maar toen pakte hij mijn linkerhand en hield hem omhoog, zodat de hele klas de grijsgroenblauwe zijkant kon zien, en vervolgde “…. op je handen!”
De tranen sprongen in mijn ogen…
Ik zal het nooit vergeten, maar ik heb het hem vergeven. Omdat hij het vast niet zo bedoelde en bovendien gelukkig erg veranderd is. Sindsdien heb ik namelijk vele heerlijke avondjes mogen meemaken! Maar ik vind dat Zwarte Piet ook wel een beetje mag veranderen, zodat het Sinterklaasfeest leuk wordt voor alle kindjes, groot en klein.
Wat een ontzettend zielig verhaal. En wat een lul die Sinterklaas.