Manlief moet voor de zaak soms een paar nachtjes weg. Ik weet niet of andere mensen het ook hebben, maar ik doe een beetje raar als ik alleen thuis ben. Terwijl ik, toen ik alleen woonde, volgens mij niet continu raar deed… Maar goed, nu ga ik telkens als manlief zijn hielen licht lekker zwelgen in mijn ‘kluizenaarsgewoonten’.
Mijn kluizenaarsgewoonten bestaan vooral uit de hele dag met zo min mogelijk mensen praten, urenlang verwilderd door de supermarkt dwalen en rare aankopen doen, op willekeurige momenten schattige poezenfilmpjes youtuben en ‘s avonds macaroni & cheese uit een pakje eten. Dan ga ik veel te laat naar bed omdat ik, met de luxaflex gesloten, op de zender Discovery Home & Health blijf hangen bij een programma over een gezin met negentien kinderen. En dan bij een programma over een vrouw die haar eigen huis niet meer in kan, omdat ze teveel troep heeft verzameld. En vervolgens bij een programma over een man in die een kilootje of 300 te zwaar is, en wiens vriendin de hele tijd enorme pizza’s voor hem meeneemt naar de afvalkliniek. “Well… pizza is healthy… you got your bread… you got your dairy…. you got your meat and veggies” zegt hij in het trage ritme van zijn beademingsapparatuur. “Ja, ik ga dieettips van jòu aannemen!” roep ik dan kwaad met een mond vol chips, terwijl ik een hand m&m’s naar de tv smijt. Heerlijk!
Afgelopen week was het weer zover. Dus zoals altijd liep ik eerst in mijn eentje door de supermarkt, schichtig om me heen loerend om eventuele bekenden op tijd te kunnen omzeilen. Toen zag ik ze liggen: de durians. En ik dacht: dit is mijn kans! Eindelijk kan ik onbeschaamd genieten van deze goddelijke vrucht!
Even een korte uitleg over de durian. Deze in Azië veel voorkomende vrucht wordt door openbaar vervoeruitbaters, hotelhouders en manlief verboden vanwege de enorme, penetrante lijken- of rottend vuilnislucht die hij uitwasemt. Ik weet het, het klinkt niet echt aantrekkelijk. Maar de vrucht is toch enorm populair, vanwege de zeer bijzondere, heerlijke smaak en de romige structuur van het vruchtvlees. De durian wordt zelfs The King of Fruits genoemd!
Mijn oma, die vroeger met haar gezin in Indonesië woonde, had het jaren later, met een dromerige blik in haar ogen, nog vaak over deze vrucht die volgens haar smaakte naar “slagroom met noten”. Maar hoe vaak ik manlief ook heb herinnerd aan deze treffende en smakelijke beschrijving, en hoe vaak ik ook smekend naar de durians in de supermarkt heb gekeken: hij wil ze niet in huis hebben. Gek genoeg is hij totaal niet gevoelig voor mijn nostalgische gevoelens en hij negeert gewoon keihard de genetisch bepaalde aantrekking die ik voel als ik een durian zie.
“Lijkenlucht, pfffff,” mompelde ik tegen mezelf in de supermarkt. “Heb je wel eens aan een stuk brie geroken? Dat ruikt ook niet naar bloemetjes hoor. Valt best mee, met die durian. Is gewoon echt heel lekker. Bovendien heb ik laatst gelezen dat het eten van 100 gram durian al alle eventuele wormen, yek, in je lichaam vermoordt. Toch een fijn idee!”
Dus daarna at ik twee avonden achter elkaar, voor de tv, in mijn eentje durian. En, ik zal het maar eerlijk toegeven, werd ik uiteindelijk echt wel onpasselijk van de lucht die in huis hing en steeds penetranter werd. Toen ik alles had verorberd en alles wat in aanraking was geweest met de durian, inclusief mezelf, had ontsmet, trok het gelukkig redelijk snel weg. Na een uurtje luchten (waar je huis in Hong Kong normaal gesproken juist niet frisser van wordt) was het enige wat manlief bij thuiskomst opviel, dat ik nòg blijer was hem weer te zien dan anders. Het is namelijk wel tamelijk vermoeiend, die kluizenaarsgewoonten van mij. Gelukkig blijft manlief voorlopig lekker thuis.
Joy-Gin!
Wytske