Tijdens mijn verjaardagsdiner leerden we een Hongkongse ‘lekker kontje’ zeggen, een vrij feestelijke bezigheid. Het grappige was, dat zij het natuurlijk niet goed uitsprak en het klonk als ‘lekkah kotje’. Hilariteit alom! ‘You said something very, very naughty!’ proestte ik uit. Maar iemand anders was het daar niet helemaal mee eens. Volgens haar was k-u-t een normaal woord! Ben ik zo ouderwets? Of te lang weg uit Nederland?
Ik ben vrij streng opgevoed, schuttingtaaltechnisch gezien. ‘Kontje’ mocht nog net, dat was lief, maar ‘kont’ was véél te grof en dus verboden. Laat staan, ik kan het bijna niet eens schrijven, ‘kut’! (Sorry, mam!) Ziektes als kanker, typhus en cholera mocht ik ook absoluut niet gebruiken als krachttermen. Dan waren er nog de godslasterende vloeken, die waren ook verboden. Althans: het echte ‘gvd’-werk. ‘God’, ‘jee’, ‘jemig’ en zelfs ‘Jezus’ (aan)roepen, dat mocht wel, maar niet tè achteloos. Het is kennelijk maar hoe je opgevoed bent, want ik ervaar precies alle woorden die ik niet mocht zeggen per definitie als grof. Zo ook k-u-t.
Maar mijn verjaardagsgast vond dat het afhankelijk is van de context, of het woord schokkend is. Als je het bijvoorbeeld gebruikt bij de dokter, vond zij het wel kunnen. Van deze redenering raakte ik enorm van streek. ‘Je zegt toch niet tegen de dokter: ik heb zo’n jeuk aan mijn KUT!?’ riep ik geschrokken (sorry mam!). Natuurlijk zorgde mijn voorbeeld weer voor de nodige lol aan tafel. ‘Haha, Wytske heeft jeuk….!’ ‘HET WAS MAAR EEN VOORBEELD!’ Gelukkig was een flink aantal mensen, inclusief de dochter van de linguistisch progressieve verjaardagsgast, het met mij eens.
Nu moet ik toegeven dat ik ‘vagina’ wel weer een beetje oubollig vind klinken. ‘Spleetje’ zeg je als volwassene toch ook niet en ‘doos’ kan ik niet met een serieus gezicht uitspreken. Gelukkig hóef ik helemaal niet naar de dokter. Maar mocht het ooit zover komen, dan wijs ik gewoon. Want k-u-t zeg ik alleen als ik bijvoorbeeld weer eens knoertehard mijn hoofd of teen stoot. Dat lucht zó lekker op, dat ik heel blij ben dat ik het geen ‘normaal’ woord vind.
Bedankt, mam!
Joy-Gin!
Wytske