Toen ik een jaartje of zes was, bedacht ik dat ik een andere voornaam wilde. Gewoonweg omdat ik ‘Wytske’ stom vond, niet móói genoeg. Na lang nadenken was ik eruit, het moest ‘Goudlokje’ worden. Een prachtige naam die ook nog eens prima paste in mijn carrièreplan (prinses worden). Deze naamsverandering is gek genoeg nooit van de grond gekomen.
Toen ik een tiener werd, vond ik ‘Wytske’ te boerentrienerig en kwam ik met een wat realistischer alternatief. Ik besloot voortaan mijn tweede naam te gebruiken: Suzanne. Nou ja, volgens mijn paspoort is het eigenlijk ‘Susanne’ met twee s-en, maar op het leuke haarbandje dat ik wilde hebben, stond het nu eenmaal met een z. Ik liep een tijdje rond met het haarbandje op mijn kop, het waren immers de jaren ’80, maar ik geloof dat niemand me ooit Suzanne heeft genoemd.
In de jaren ’90 kreeg ik tijdelijk vrede met mijn voornaam, want ineens bedachten allerlei stoere mensen wat een goede naam het eigenlijk is. Als ik me voorstelde was de reactie standaard: “Wytske…ehm….” Ik zag ze dan denken en wist wat er ging komen: “Wytske… Wytske…! Wiet! Je heet gewoon WIET!” En dan waren we vrienden.
Maar sinds ik werk, ben ik tot de conclusie gekomen dat het toch echt geen handige naam is. Mijn ouders hadden duidelijk geen internationale carrière voor me in gedachten, want ‘Wytske’ is niet uit te spreken of te onthouden door een niet-Nederlander. Het meest bijzondere wat er ooit van gemaakt is, is ‘Vitscum’ (he, wel twee letters goed!) en laatst kreeg ik een fax voor ‘UUytske’ (de schrijver had goed opgelet toen ik het spelde, maar de engelse term ‘double-u’ is natuurlijk belachelijk verwarrend). Negen van de tien keer gaat het sowieso mis met de ‘tsk’ klank en typen mensen ‘Wystke’.
Nu is het hier gebruikelijk om, naast je Westerse naam, een Chinese naam te hebben. Mijn Chinese naam is ooit bedacht door onze leraar Mandarijn in Amsterdam en klinkt als Wei-tsie-ku. Ik dacht deze naam goed te kunnen gebruiken in Hong Kong, maar omdat het geen bestaande Chinese naam is en de lettergrepen samen geen betekenis hebben, snappen Chinezen er niets van en veroorzaak ik alsnog alleen maar verwarring.
Daarom zeg ik tegenwoordig dat ik ‘Susan’ heet. Dat klopt tenslotte ook een beetje en dat is tenminste een duidelijke naam, die ze hier ook kennen. Ik wilde eigenlijk wel voor de Chinese vertaling van ‘Goudlokje’ gaan, maar volgens mijn collega is dat een heel ongebruikelijke Chinese naam, “unless you are a monkey or a gang member”. Het was eigenlijk ook wel behoorlijk suf van me dat ik zelf niet had bedacht dat Chinese ouders hun dochters natuurlijk niet ‘Goudlokje’ noemen… Je bent blond of je bent ‘t niet!
Joy-Gin!
Wytske