Zongebruind, zo stel ik mij voor, was vroeger iets voor noeste arbeiders, die voor dag en dauw met hun blote, eeltige knuisten graan aan het dorsen waren. Beschaafde dames konden het zich veroorloven om wit te zijn, dus wit was ‘mooi’. Terwijl in het Westen zowel mannen als vrouwen vandaag de dag juist ontzettend hun best doen om een kleurtje te krijgen. Lekker gezond! Maar in Azië geldt nog steeds: hoe blanker, hoe mooier.
Het is misschien een beetje wereldvreemd van mij, maar ik heb nou eenmaal geen antropologie gestudeerd dus ik was oprecht verbaasd toen ik de bleke broertjes (links) van het zelfbruinende product dat ik in mijn badkamer heb staan (rechts) in de supermarkt zag.
Nivea Whitening Milk?! Wat een slimmerds, onze drang naar perfectie wordt per regio op maat uitgebuit. Niet alleen door Nivea natuurlijk, ook merken als Estée Lauder en Biotherm hebben een heleboel whitening producten (crèmes, maar ook badschuim en zelfs deodorant) en beloven de Aziatische vrouw een prachtige, blanke huid.
Deze campagne van Estée Lauder bijvoorbeeld, vind ik dus echt heel raar. De advertentie verschijnt in Azië, maar de vrouw op de foto is toch heel duidelijk blank en geen Aziatische schone! Dat is toch geen realistische belofte? Is dat niet hetzelfde als Sylvana strikken als model voor een bruinende crème?
Schoonheidsidealen zijn subjectief en aangepraat, we worden bedrogen en al smerend en zonnend doe ik er zelf lekker aan mee, terwijl de Aziaten een nieuw, angstaanjagend wapen hebben gevonden in de strijd tegen het kleurtje (en ja, ik heb hier in Hong Kong op het strand ook al een dame gezien met zo’n kap op haar hoofd):
En die meneer daarachter zie je denken: “het moet niet veel gekker worden!”
Joy-Gin!
Wytske