Een tijdje geleden ging ik met een groepje vrienden naar Shenzhen. Deze stad ligt direct over de grens in China en staat vooral bekend als winkelparadijs. Alsof je in Hong Kong niet al genoeg kan shoppen… In Shenzhen is alles nóg goedkoper en 100% gegarandeerd nep. Vanuit het station kan je meteen het gigantische winkelcentrum inwandelen, maar wij kwamen alleen om te eten voor Chinese prijsjes en gemasseerd te worden door Chinese meisjes. Dat klinkt dubieus, en dat was het eigenlijk ook wel een beetje.
Na een perfecte treinreis, wat douaneperikelen, het ontwijken van een enorme horde shopproppers, een fijne lunch en twee angstaanjagende taxiritten, arriveerden we bij een reusachtige spa. Een vrouw van middelbare leeftijd met geblondeerd haar, een heel kort rokje, veel make-up, een doorrookte stem en zwaar Russisch accent heette ons welkom. We kregen allemaal een armbandje met een nummer erop. Daarmee konden we binnen alles (?) krijgen wat we wilden, en later zou via de nummers voor ieder de persoonlijke rekening worden opgemaakt.
In de kleedkamer deden we allemaal een gezellige gestreepte pyjama en badslippers aan. Vervolgens verkenden we het pand. We kwamen in een grote, schemerige ruimte met onder andere voetbaltafels, spelcomputers en allemaal luxe stoelen in collegezaalopstelling. Voor elke stoel stond een tv. Op de stoelen zaten Chinezen in dezelfde gestreepte pyjama’s te roken (hoe ouderwets!), fruit en ijs te eten, thee te drinken en te zappen. Ook waren er een soort nisjes met dezelfde faciliteiten. Hier zaten hele families te chillen! Ik vond het een beetje gek, en dacht: waarom gaan die mensen niet gewoon thuis in hun pyjama tv kijken? Misschien hebben ze geen pyjama. Of geen tv. Of geen huis. Aan de andere kant, zo’n spa is ook niet bepaald gratis. Waarschijnlijk wordt betalen voor niets doen juist als de ultieme luxe ervaren!
Omdat we met een vrij grote groep waren, kregen we een eigen zaaltje met natuurlijk voor ieder zo’n enorme tv-stoel. Vervolgens bestelden we fruit, thee en allemaal behandelingen zoals een hoofdmassage, voetmassage, handmassage, manicure en/of pedicure. Al snel kwam een heel legertje medewerkers binnen rennen om ons onder handen te nemen. Lekker!
Daarna was het tijd voor de full body massages: hot stone, aroma therapy, Chinees, Thai of cupping. Bij de laatste soort krijg je ronde, glazen flesjes (‘cups‘) met de opening op je rug gedrukt. In elk flesje brandt een vlammetje, dat direct dooft doordat er geen zuurstof meer bij komt. Vervolgens ontstaat er een vacuüm. Als de flesjes er na een tijdje af worden gehaald, voelt dat heerlijk en ben je helemaal ontspannen. Natuurlijk schijnt cupping nog veel meer gunstige effecten te hebben. Maar je rug ziet er na een behandeling wel uit als een poffertjesbakplaat. Waar de dikke bosbessenpoffertjes nog op liggen!
Ik besloot deze ervaring aan me voorbij te laten gaan. Nu moet ik zeggen, dat ik waarschijnlijk de enige persoon op aarde ben die van geen enkele massage echt enthousiast wordt. Ik ben altijd bang dat ze me pijn gaan doen. Maar vanwege de enorme peer pressure koos ik dan maar heel veilig voor aroma therapy.
Een computergestuurd systeem hielp vervolgens bij het kiezen van een masseuse. Door de manier waarop de masseuses gepresenteerd werden, kregen we het idee dat de dames misschien wel aan ‘speciale verzoekjes’ zouden willen voldoen… Maar we wisten het niet zeker en niemand durfde het te vragen, uit angst eruit gegooid te worden door de strenge, Russische bazin. En bovendien riep iedereen heel hard dat “het er natuurlijk alleen om gaat dat de dame goed masseert!”
Even later zat ik, samen met een lotgenootje, in een aroma therapy kamertje. We moesten ons uitkleden. Daar hou ik ook al niet zo van, want ik ben enorm preuts. Van de massage vond ik het Mandarijn brabbelen met de aardige masseuses nog het meest ontspannend. Ik was blij toen het voorbij was en de volgende keer ga ik zeker alleen maar lekker zwemmen of neem ik een gezichtsbehandeling, want mijn massage had bepaald geen happy ending.
Wordt vervolgd…
Joy-Gin!
Wytske