Het begon met het EK. Dat hakte er flink in, want vanwege het tijdverschil moesten we elke keer middenin de nacht opstaan, onszelf in het oranje hijsen en in taxi’s door verbazingwekkend drukke Aziatische straten scheuren. Vervolgens kwamen we dan in een of ander duister hol terecht, vol mannen met ferme namen als ‘Hans’ en ‘Joost’ en gingen we bier zuipen, schreeuwen naar een enorm scherm en wild op en neer springen. Na vier wedstrijden was ik kapot en lagen ‘we’ er gelukkig uit.
Toen kregen we de Olympische Spelen. Die was ik eigenlijk al zat voordat ze begonnen waren. Élk onderwerp op de tv kreeg namelijk een Olympische draai. Culinair programma: restaurants die Olympische gerechten bereidden. Reisprogramma: Olympische steden. Cultuurprogramma: vijfentwintig (!) Olympische liederen door China geïntroduceerd. Verder moest er de hele tijd vanalles gevierd worden. Bijvoorbeeld dat de vrijwilligers in Beijing aankwamen. Of dat het de dag was dat China zoveel jaar geleden de spelen toegewezen had gekregen. Of dat de vlam weer eens ergens gearriveerd was. Heel vermoeiend allemaal. Ook voor de vlam trouwens: die had zo’n volle agenda, dat ‘ie zelfs gesplitst moest worden vanwege een mogelijke burn-out!
Hoewel manlief en ik niet geïnteresseerd zijn in, met alle respect, campingactiviteiten als tafeltennis, boogschieten, snelwandelen en BMX, raakten we toch in de ban van enkele Olympische sporten. Vervolgens werden we weer héél moe van de Chinese regie: dan waren we bijvoorbeeld zwemmen aan het kijken en werd er ineens overgeschakeld naar pingpong omdat daar een Chinese deelnemer een scheetje had gelaten. Of dan zaten we klaar voor voetbal, ouderwets met het bord op schoot, en zonden alle tachtig zenders alleen taekwondo uit!
Natuurlijk hebben we van de mogelijkheid gebruik gemaakt om live een en ander mee te maken, heel leuk! Jong Oranje speelde een oefentoernooitje in Hong Kong en het enthousiasme dat de Chinese bezoekers ten toon spreidde voor ‘onze’ nationale sport was ‘hartverwarmend’.
We hadden ook kaarten bemachtigd voor de Individual Dressage Final Grand Prix Freestyle. Vantevoren lazen we in de krant enorm veel ongezouten klachten over de Olympische paardensport.
Vooral degenen met dressuurkaarten voelden zich achteraf opgelicht! Wong Man-Yee -deeply bored- klaagde bijvoorbeeld: “The horses walked from one side of the arena to the other and then back again. I thought that they were just going through the warm-up exercises, but the commentator said the [round] was over.” Nu kan ik heel goed begrijpen dat niet iedereen dressuur al te boeiend vindt. Maar veel bezoekers wisten vantevoren niet eens wat dressuur wás! Ik las de reactie van een verbolgen Amerikaan: hij had nog nooit zoiets saais meegemaakt, hij had namelijk verwacht dat de paarden zouden gaan racen! Ja, dan kan ik me voorstellen dat je liever tegen de binnenkant van je oogleden aan gaat zitten kijken.
Dus terwijl sommige toeschouwers maar weer een uiltje knapte (One World, Many Dreams, zullen we maar zeggen…), waren wij blij! Want we vonden het prachtig èn we wonnen! WIJ! Anky, Salinero en de rest van Nederland! Wat een feest was het! Ik moet nu echt een paar jaar bijkomen. En ik heb alvast een tip voor de organisatie van London 2012. Het motto wordt namelijk Everyone, maar ik stel voor om daarvan te maken:
‘London 2012: where everyone can get bored with sport’
Joy-Gin!
Wytske
