De zus van een goede vriendin van ons was een dagje hier in Hong Kong, dus spraken we af om even koffie te gaan drinken. De koffie mondde uit in een wandeling, die overging in een bezoekje aan ons huis, waarna het toch echt tijd voor een lunchje was. Vervolgens was er een Chinees warenhuis dat ze gezien moest hebben, thee die besnuffeld moest worden, cd’s riepen “luister ons!”, het bier smaakte goed… Enfin, voor we het wisten zaten we diep in de nacht te dineren en moest ze – helaas helaas – alweer terug naar Nederland.
Naast deze aanval van gezelligheid had het bezoek nog een voordeel: ik ging dankzij haar Oooh’s enAaah’s weer met een frisse blik naar “mijn stad” kijken. We wonen hier pas sinds januari, maar eigenlijk zijn we, moet ik tot mijn schaamte bekennen, al een klein beetje blasé… Terwijl ik juist een tegenstander ben van wat-dan-ook als vanzelfsprekend nemen! Nu kijk ik heel bewust om me heen en verbaas me weer, net als een paar maanden geleden: wat een andere wereld vergeleken met Nederland. De enorme glazen gebouwen. Het contrast met de kleine, kronkelige straatjes waar woeste geuren uit opstijgen. Het rare weer. De haven, het uitzicht op zee. De mensen, de taal. En onder ons appartementencomplex; het glimmende winkelcentrum met bioscoop, ijsbaan en marmeren winkels vol Gucci-tassen en Armani-schoenen. Gelukkig is er ook een supermarkt en (hoera!) een Starbucks.
Manlief werd medio 2007 gevraagd om in Hong Kong een zaak op te zetten en wij zeiden in eerste instantie allebei heel hard: “NEE!! Hong Kong?! Wat moeten we nou in Hong Kong? We hebben een prachtig huis middenin de stad, leuk werk en veel vrienden.” Maar ja, dan ga je toch een beetje denken en fantaseren… En het ‘erover hebben’ met elkaar en anderen. Grappig genoeg viel onze omgeving uiteen in twee groepen. De eerste groep (mijn moeder) vond het een slecht idee en riep”ik wil het niet hebben!”. De tweede groep (iedereen, behalve mijn moeder) ging ineens heel dreigend John Lennon citeren (“Life is what happens to you, while you’re busy making other plans!”) en Latijnse wijsheden uitkramen (“Carpe Diem!”). Zulke kansen komen tenslotte niet elke dag voorbij wandelen! Toen we de mogelijkheden in Hong Kong hadden gecheckt en er voor mij meer dan genoeg werk bleek te zijn binnen ons bedrijf, kregen we echt zin in dit avontuur. Ongelofelijk veel stress later zaten wij in het vliegtuig en vijftig verhuisdozen in een zeecontainer.
Nu wonen we hier: het is super, bevreemdend, raar, druk, moeilijk, spannend, eng, leerzaam, grappig en heerlijk. Ik heb me voorgenomen me voorlopig elke dag actief te blijven verbazen. Dat is ook niet zo moeilijk, maar mocht ik het toch allemaal ineens weer een beetje té gewoon gaan vinden, dan kan ik altijd wel weer rekenen op bezoek uit Nederland om mij met beide Nederlandse benen op de altijd verrassende Hong Kong-grond te zetten.
Joi-gin!
Wytske